INFP - Idealista

Osobowość w zarysie

Motto życiowe: Można żyć inaczej.

Wrażliwy, lojalny, twórczy. Pragnie żyć w zgodzie z wyznawanymi wartościami. Przejawia zainteresowanie duchową rzeczywistością i zgłębia tajemnice życia. Przejęty problemami świata i otwarty na potrzeby innych ludzi. Ceni harmonię i równowagę. Romantyczny - potrafi okazywać miłość, ale sam również potrzebuje ciepła i czułości. Doskonale odczytuje motywy i uczucia innych ludzi. Buduje zdrowe, głębokie i trwałe relacje. W konfliktowych sytuacjach traci grunt pod nogami. Nieodporny na stres i krytykę.

Naturalne skłonności idealisty:

• Źródło energii życiowej: świat wewnętrzny.
• Przyswajanie informacji: intuicja.
• Podejmowanie decyzji: serce.
• Styl życia: spontaniczny.

Podobne typy osobowości:

• Mentor
• Entuzjasta
• Doradca

Dane statystyczne:

• Idealiści stanowią 1-4% populacji.
• Wśród idealistów przeważają kobiety (60%).
• Krajem odpowiadającym profilowi idealisty jest Tajlandia1.

Kod literowy

Uniwersalny kod literowy idealisty w jungowskich typologiach osobowości to INFP.

Ogólna charakterystyka

Idealiści są ludźmi o bogatym wnętrzu. Pragną zrozumieć siebie oraz innych. Zastanawiają się, dlaczego ludzie zachowują się w taki, a nie inny sposób. Niekiedy sprawiają wrażenie zdystansowanych. W rzeczywistości są jednak bardzo otwarci na innych ludzi. Szczerze interesują się ich problemami i potrafią całym sercem angażować się w ich rozwiązywanie.

Pragną harmonii, dążą do pokoju i starają się łagodzić konflikty. Kierują się w życiu ideałami (stąd nazwa tego typu osobowości), które mają dla nich nadrzędne znaczenie. Życiowe cele idealistów zwykle nie pokrywają się z celami większości społeczeństwa. Dobra materialne, władza oraz wpływy nie robią na nich wrażenia.

Ze względu na wyznawane wartości idealiści czasem czują się osamotnieni lub wyalienowani, prawie nigdy jednak nie rezygnują z własnych ideałów (nawet jeśli muszą zapłacić za nie wysoką cenę). Po prostu nie mają innego wyboru muszą być sobą. Zycie sprzeczne z wyznawanymi wartościami nie ma dla nich sensu.

W oczach innych

Przez innych postrzegani są jako skromni, mili i zawsze chętni do pomocy. Mogą wydawać się nieśmiali, zdystansowani i niezdecydowani. Często są odbierani jako ludzie, którzy rozpoczynają wiele spraw, ale nie są w stanie doprowadzić ich do końca. Powszechny szacunek budzi za to ich naturalna wrażliwość na potrzeby i uczucia innych.

Mają opinię spokojnych ludzi, w ich wnętrzu jednak nigdy nie ma spokoju. Idealiści są bowiem szczerze przejęci problemami świata i wyczuleni na przejawy niesprawiedliwości. Wierzą, że każdy człowiek ma prawo do szczęścia i bycia sobą. Pragną pokoju, jedności i lepszego świata. Wierność ideałom jest dla nich warta wszelkich poświęceń, a postępowanie niezgodne z ich systemem wartości wywołuje u nich głębokie poczucie winy.

Postrzeganie świata oraz priorytety

Idealiści nigdy nie przestają zachwycać się pięknem świata. Zawsze są zadziwieni i zdumieni otaczającą ich rzeczywistością. Potrafią wszędzie dostrzegać dobro i piękno. Są ciekawi świata i ludzi. Patrzą w przyszłość i mają potrzebę doskonalenia się oraz rozwoju. Lubią odkrywać tajemnice życia oraz zgłębiać jego sens. Nie poświęcają zbyt wielkiej uwagi sprawom materialnym. Ich główną potrzebą jest odnalezienie sensu życia. Pociąga ich świat duchowy. Jeśli nie są ludźmi wierzącymi, doskwiera im dotkliwe uczucie pustki - czują, że czegoś im brakuje.

Mają wewnętrzną potrzebę zmieniania rzeczywistości i pomagania innym ludziom. Niezależnie od pracy zawodowej (nawet jeśli polega ona właśnie na niesieniu pomocy innym) w czasie wolnym często angażują się w działalność społeczną (np. jako wolontariusze organizacji charytatywnych) lub po prostu pomagają znajomym.

Niestrudzenie dążą do realizacji celów, z którymi się utożsamiają. Są wytrwałymi poszukiwaczami prawdy. Każda nowa informacja, zanim zostanie wprowadzona do ich wewnętrznej „bazy danych", zostaje przefiltrowana przez ich system wartości. W ten sposób oceniają, czy będzie pomocna w poszukiwaniu sensu życia, zmienianiu świata lub pomaganiu ludziom. Nowe informacje wiążą z tym, czego się nauczyli i doświadczyli wcześniej. Bardzo ufają swojej intuicji.

Decyzje

Decyzje podejmują bardziej sercem niż głową. Najważniejsze jest dla nich to, jak dana decyzja wpłynie na ich własne życie oraz na życie innych ludzi. Nie przemawiają do nich argumenty natury czysto logicznej. Nie dowierzają rozstrzygnięciom dokonywanym wyłącznie na podstawie twardych danych, w sposób racjonalny, bezosobowy. Zanim podejmą jakąś decyzję, długo się zastanawiają i przygotowują do niej.

Idealiści dostrzegają i cenią indywidualność każdego człowieka. Nigdy nie narzucają innym swoich przekonań. Sami również nie lubią, gdy ktoś próbuje im coś narzucać lub wywierać na nich nacisk.

Twórczość

Zwykle są bardzo oryginalnymi i pomysłowymi ludźmi - ogromną radość sprawia im tworzenie. Efekt końcowy lub postrzeganie ich dzieła przez innych ma dla nich mniejsze znaczenie niż sama praca nad nim. Zwykle są odbierani jako nieprzeciętni i nietuzinkowi, choć wcale nie silą się na oryginalność (często nawet nie wiedzą, że są tak postrzegani).

Percepcja i myśli

Idealiści są otwarci na nowe pomysły i bardzo elastyczni. Gdy są w grupie, pozwalają innym podejmować decyzję. Niektórym może się wydawać, że wszystko im jedno. Jeśli jednak jakaś decyzja miałaby być sprzeczna z ich przekonaniami, potrafią – ku zdziwieniu otoczenia - nagle wkroczyć do akcji i zdecydowanie zaprotestować, a nawet walczyć w obronie tego, co uważają za ważne.

Niekiedy trudno jest im dostosować się do powszechnie przyjętych norm i konwenansów. Mają też skłonność do koncentrowania się na informacjach zgodnych z ich światopoglądem i „niedostrzegania" lub ignorowania danych, które są z nim sprzeczne. Zdarza się, że stosując ten swoisty mechanizm obronny, coraz bardziej zamykają się w swoim świecie i tracą umiejętność patrzenia na problemy z szerszej perspektywy. Sytuacja taka może niekorzystnie wpływać na ich relacje z ludźmi, prowadząc do swoistej samoizolacji.

Organizacja

Idealiści często nie poświęcają zbyt wielkiej uwagi wyglądowi zewnętrznemu i nie fascynują się nowinkami ze świata mody. Mogą też sprawiać wrażenie chaotycznych i niesłownych. W rzeczywistości jednak bardzo poważnie trak- tują swoje życie oraz obowiązki. Wiele od siebie wymagają i pragną się doskonalić, są jednak tak bardzo zaabsorbowani realizacją swoich wizji, że zdarza im się zapominać o codziennych, rutynowych czynnościach (mogą nie zauważyć, że trzeba sprzątnąć biurko, opróżnić kosz, umyć samochód). Nie przepadają też za pracami administracyjnymi i niechętnie podejmują się zadań wymagających kierowania się czystą logiką i opierania się na suchych danych. Mają również problemy z zarządzaniem czasem oraz z samoorganizacją. Świadomi tych trudności, próbują uporządkować różne dziedziny swojego życia. Zwykle ponawiają te próby wielokrotnie (z różnym efektem). Będąc w trudnej lub konfliktowej sytuacji, nie potrafią działać w racjonalny sposób. Zdarza się, że nie wiedząc, jak postąpić, robią cokolwiek, aby tylko wybrnąć z kłopotliwego położenia.

Komunikacja

Idealiści są zwykle oszczędni w słowach. Mówią, gdy mają coś do powiedzenia. Nie lubią opowiadać o sobie. Potrafią za to w prosty, zrozumiały sposób opisywać trudne koncepcje i złożone zjawiska. Chętnie posługują się barwnymi porównaniami i metaforami. Zdają sobie sprawę z tego, jak wielką moc mają słowa i jak bardzo mogą wpływać na innych.

Lubią głębokie rozmowy w małym gronie. Nie interesują ich pogaduszki, plotki i rozmowy o pogodzie. Nie przepadają za tłumem i niechętnie wypowiadają się publicznie.

Doskonale posługują się słowem pisanym. Są także świetnymi słuchaczami. Czytają między wierszami i potrafią wiele powiedzieć o człowieku już po pierwszym spotkaniu (rzadko się mylą). Rozmowy z idealistami często pomagają ludziom zwerbalizować ich własne odczucia, myśli i potrzeby.

Idealiści, którzy potrafią dobrze wykorzystać swój dar empatii, mogą być skutecznymi mediatorami. Pomagając innym, nie próbują rozwiązywać problemów w logiczny, racjonalny sposób (np. analizując ich przyczyny, ustalając winnych), ale patrzą na daną sytuację przez pryzmat uczuć i próbują wygaszać złe emocje, łagodzić spory i prowadzić do kompromisu.

W obliczu stresu

Dążenie do doskonałości w połączeniu z niemożliwością uporządkowania nie- których dziedzin życia (np. organizacji czasu) jest dla nich źródłem ciągłej frustracji. Z reguły źle znoszą stres. Sprawia on, że tracą wiarę we własne siły, nie są w stanie podjąć decyzji lub - wręcz przeciwnie - zaczynają działać w impulsywny, nieprzemyślany sposób. Często ich ulubioną formą spędza- u wolnego jest aktywność fizyczna.

Społeczny aspekt osobowości

Idealiści rozumieją innych ludzi i rozpoznają ich uczucia oraz wiernymi i lojalnymi przyjaciółmi, a także doskonałymi słuchaczami. Lubią pomagać innym i ich potrzeby często stawiają na pierwszym miejscu. Sami niechętnie otwierają się przed ludźmi. Nawet najbliższym trudno odgadnąć co dzieje się w ich wnętrzu.

Bardzo ważne są dla nich zdrowe relacje z najbliższymi. Bez nich nie potrafią cieszyć się życiem. Uważają, że dzięki innym ludziom człowiek lepiej poznaje siebie. W relacjach dużą wagę przywiązują do symboli i gestów, niekiedy także do szczególnych, jednostkowych zachowań. Jeśli ktoś raz postąpił w sposób niezgodny z zasadami, może być - ich zdaniem skłonny postąpić tak również w przyszłości.

Często mają tendencję do idealizowania ludzi dobrych i demonizowania ludzi złych. Ich świat bywa dwubiegunowy.

Wśród przyjaciół

Idealiści powoli nawiązują nowe znajomości, ale ich więzi są głębokie i trwale Okazują innym wiele ciepła i są bardzo wrażliwi na ich uczucia oraz potrzeby. Cechuje ich postawa akceptacji. Zależy im na doskonałych relacjach i są w stanie włożyć w nie wiele wysiłku. Za wszelką cenę starają się unikać konfliktów i nieprzyjemnych rozmów, które mogłyby kogoś zranić.

Ich lojalność i przywiązanie do przyjaciół (których zwykle mają niewielu) nie słabnie nawet mimo długotrwałej rozłąki. Zawsze są gotowi okazać im wsparcie i otoczyć szczerą troską. Cenią autentyczne i głębokie więzi, a ich przyjaźnie często trwają przez całe życie. Przyjaciółmi idealistów najczęściej są mentorzy, entuzjaści, artyści oraz inni idealiści. Rzadko przyjaźnią się natomiast z administratorami, inspektorami oraz animatorami.

W małżeństwie

Idealiści są stworzeni do małżeństwa, a ich związki są niezwykle trwałe. Rzadziej niż inni zostają singlami z wyboru. Są bardzo romantyczni i niezwykle wierni. Rodzina to dla nich jedna z najważniejszych spraw w życiu. Marzą o doskonałych, harmonijnych i romantycznych relacjach (często trudno im pogodzić te oczekiwania z rzeczywistością). Obdarzają swoich partnerów niesamowitym szacunkiem, podziwem i zaufaniem.

Obsypują ich komplementami i okazują im wiele ciepła. Sami jednak również bardzo potrzebują ich bliskości i czułości. Nie są jednak zaborczy i zazdrośni. Nie narzucają się i nie próbują ograniczać swoich mężów/żon lub uzależniać ich od siebie.

Za wszelką cenę dążą do łagodzenia małżeńskich konfliktów i unikają nieprzyjemnych, drażliwych tematów (wolą przemilczeć problemy). Wszelkie słowa krytyki odbierają bardzo osobiście. Nawet drobna uwaga lub żart może sprawić im ogromny ból. Innym takie reakcje mogą wydawać się przesadne i nieadekwatne. Idealiści jednak rzeczywiście mają wyjątkowo niski próg tolerancji na krytykę i dlatego łatwo ich urazić. Może to stanowić poważny problem w związkach ze strategami, inspektorami, dyrektorami oraz administratorami, dla których krytyka, konflikt i otwarta konfrontacja stanowią zwykły element relacji międzyludzkich.

Naturalnymi kandydatami na mężów/żony idealistów są osoby o pokrewnych typach osobowości: mentorzy, entuzjaści lub doradcy. W takich związkach łatwiej jest budować wzajemne zrozumienie oraz harmonijne relacje. Doświadczenie uczy jednak, że ludzie są w stanie tworzyć udane, szczęśliwe związki także mimo oczywistej - zdawałoby się - typologicznej niezgodności.

Jako rodzice

Idealiści świetnie czują się w roli rodziców. Swoją odpowiedzialność traktują bardzo poważnie. Zapewniają dzieciom przyjazne, bezpieczne środowisko oraz serdeczną atmosferę. Okazują im wiele ciepła i obsypują pochwałami. Są nie- zwykle oddani, lojalni i kochający. Chronią dzieci i wspierają je bez względu na sytuację. W wychowaniu posługują się raczej pozytywnymi wzmocnieniami (zachętami, nagrodami) niż krytyką i dyscypliną. Do bardziej radykalnych środków uciekają się tylko wtedy, gdy zachowanie dzieci godzi w ich własny system wartości. Najchętniej jednak dyscyplinowanie pociech pozostawiają mężom/żonom.

Idealiści szanują indywidualność dzieci i nie ograniczają ich. Pozwalają im uczestniczyć w podejmowaniu rodzinnych decyzji i liczą się z ich głosem. Dzieciom wychowywanym głównie przez idealistów (np. przez samotnych rodziców) może niekiedy brakować jasnych reguł porządkujących świat. Nigdy jednak nie brakuje im ciepła, wsparcia, zaufania i przestrzeni do rozwoju. I za to-po latach - najbardziej cenią swoich rodziców.

Praca i ścieżka kariery zawodowej

Idealiści potrafią sprostać różnorodnym zadaniom, nie wszystkie s im jednak taką samą satysfakcję. Najszczęśliwsi są wtedy, gdy mogą wykonywać pracę odzwierciedlającą ich osobiste przekonania.

Sukces

Praca jest dla nich czymś więcej niż zarabianiem pieniędzy. Awansu i dobrego wynagrodzenia nie postrzegają jako synonimu sukcesu. Prawdziwym sukcesem jest dla nich zrozumienie sensu życia i możliwość realizacji powołania. Pragną robić coś, co ma dla nich głęboki sens.

W zespole

Z natury są indywidualistami. Najchętniej pracują samodzielnie. Jeśli to konieczne, potrafią jednak odnaleźć się w zespole. Łatwo adaptują się nowych sytuacji, dobrze znoszą zmiany i lubią nowe pomysły. Potrzebują jednak pewnej prywatnej przestrzeni; nie lubią, gdy ktoś im przerywa, przeszkadza lub narusza ich prywatność.

Pracując w grupie, wnoszą do niej przyjazną atmosferę, wspierają innych pracowników i pomagają zespołowi osiągać konsensus. Z reguły promują demokratyczne zasady podejmowania decyzji. Wierzą, że zachętą i perswazją moim osiągnąć więcej niż otwartą krytyką lub naciskiem. Za wszelką cenę unikaj konfliktów w zespole i powstrzymują się od krytykowania współpracowników Gdy muszą zwrócić komuś uwagę, często czynią to w tak delikatny, dyplom tyczny sposób, że przekaz staje się mało czytelny.

Firmy

Optymalne środowisko pracy idealistów to takie, w którym mogą postępować zgodnie ze swoimi przekonaniami i realizować cele, w które wierzą. Dobrze odnajdują się w firmach, które akceptują indywidualizm pracowników. Duszą się natomiast w zbiurokratyzowanym środowisku, w którym działalność pracowników skrępowana jest wieloma sztywnymi procedurami. Z reguły nie najlepiej radzą sobie też z rutynowymi, powtarzalnymi czynnościami. Dobrze się czują, pracując w organizacjach społecznych oraz w środowisk akademickim, są za to praktycznie niezdolni do pracy w służbach mundurowych.

Przełożeni

Idealiści cenią przełożonych, którzy mają kręgosłup moralny, lubią twórcze podejście do zadań, wspierają swoich podwładnych i nie mają obsesji na punkcie procedur, terminów oraz formalności. Drażni ich przesadna kontrola, w maszynie oraz przedkładanie zysku i wydajności nad dobro pracowników.

Preferencje

Denerwują ich stereotypy, uproszczenia rzeczywistości oraz wszelkie próby unifikacji. Bardzo dobrze odnajdują się w sytuacjach wymagających rozwiązywania złożonych, skomplikowanych problemów. Nie lubią jednak pracować pod presją czasu. „Nieprzekraczalne terminy" sprawiają, że czują się skrępowani i ograniczeni.

Potencjalnie mocne i słabe strony

Idealiści, podobnie jak inne typy osobowości, mają potencjalnie mocne i słabe strony. Potencjał ten może zostać zagospodarowany w rozmaity sposób. Szczęście osobiste i spełnienie zawodowe idealistów zależy od tego, czy wykorzystają oni szanse związane z ich typem osobowości oraz stawią czoła czyha cym na nich zagrożeniom. Oto PODSUMOWANIE owych szans i zagrożeń

Potencjalnie mocne strony

Idealiści, podobnie jak inne typy osobowości, mają potencjalne mocne i słabe strony. Potencjał ten może zostać zagospodarowany w rozmaity sposób. Szczęście osobiste i spełnienie zawodowe idealistów zależy od tego, czy wykorzystają oni szanse związane z ich typem osobowości oraz stawią czoła czyhającym na nich zagrożeniom. Oto PODSUMOWANIE owych szans i zagrożeń:

Potencjalne mocne strony

Idealiści mają w sobie niezwykłe ciepło i chętnie „ogrzewają" nim innych. Z natury są wrażliwi i troskliwi. Dostrzegają potrzeby innych ludzi i są wy leni na wszelkie przejawy niesprawiedliwości - pragną działać na rzecz ty którzy są pokrzywdzeni lub wykorzystywani. Ich stabilny system wartości, niezwykła empatia i szczere zainteresowanie losem innych predysponują ich do działalności społecznej. Idealiści są niezwykle wierni i lojalni. Potrafią budować głębokie, trwałe i stabilne relacje. Nie narzucają się jednak i nie ograniczają innych wręcz przeciwnie: obdarzają ich zaufaniem i zapewniają im przestrzeń do rozwoju. Są niezwykle elastyczni i dobrze znoszą zmiany. Cechuje ich tolerancja i otwartość na ludzi; także tych, którzy są odrzucani przez większość społeczeństwa. W każdym człowieku dostrzegają dobro i pozytywny potencjał. Mają niesamowity dar empatii, dzięki któremu potrafią Są bardzo dobrymi słuchaczami; dostrzegają uczucia i motywy innych ludzi. wspierać innych, podnosić ich na duchu i dodawać im wiary we własne siły. Potrafią budować kompromis i porozumienie (mogą sprawić, że każda strona czuje się usatysfakcjonowana i przekonana, że odniosła sukces). Łatwo przyswajają złożone teorie i koncepcje, a jednocześnie są bardzo twórczy i otwarci na duchowe oraz artystyczne doznania (często sami są uzdolnieni artystycznie). Potrafią też dobrze wyrażać swoje myśli (szczególnie na piśmie).

Potencjalnie słabe strony

Idealiści mają bardzo niski próg odporności na krytykę (szczególnie ze strony bliskich im osób). Nawet drobne, nieprzychylne uwagi lub uszczypliwe żarty mogą podkopać ich wiarę w siebie i sprawić im ogromny ból. Niekiedy dopatrują się krytycznych aluzji nawet tam, gdzie ich nie ma. Ich ogromna lojalność i przywiązanie do ludzi sprawia, że często nie są w stanie zakończyć szkodliwych lub toksycznych związków. Trudno im też wyrażać krytyczne opinie, zwracać innym uwagę, a niekiedy nawet przedstawiać swoje zdanie. Gdy muszą zwrócić komuś uwagę, zwykle czynią to w tak delikatny sposób, że rozmówcom trudno zrozumieć, co mają na myśli. Bardzo źle radzą sobie w sytuacjach konfliktowych - mogą zachowywać się irracjonalnie lub podejmować nagłe, nieprzemyślane decyzje.

Ich surowa samoocena oraz silna potrzeba afirmacji i pozytywnych wzmocnień ze strony innych ludzi utrudnia im funkcjonowanie w neutralnym lub chłodnym (a tym bardziej w otwarcie nieprzychylnym) środowisku. W stresujących sytuacjach nie potrafią zachować chłodnego umysłu. Bywają też rozchwiani emocjonalnie. Ich pomysły, choć bardzo twórcze, są niekiedy nierealistyczne - często nie uwzględniają istniejących ograniczeń i niedoskonałości świata (np. zawodności czynnika ludzkiego). Opinie, które są sprzeczne z ich przekonaniami, mogą traktować jako atak na ich osobę i wartości. Mają skłonność do przyjmowania tylko tych informacji, które są zgodne z ich poglądami Jednocześnie mogą tłumić informacje zagrażające ich światopoglądowi. Niekiedy prowadzi to do samoizolacji i zamykania się we własnym świecie.

Rozwój osobisty

Rozwój osobisty idealistów zależy od tego, w jakim stopniu wykorzystają o swój naturalny potencjał i przezwyciężą zagrożenia związane z ich typem osobowości. Poniższe praktyczne wskazówki stanowią swoisty dekalog idealisty.

Nie obawiaj się konfliktów

Będąc w konfliktowej sytuacji, nie chowaj głowy w piasek, ale otwarcie wyrażaj swój punkt widzenia oraz odczucia. Konflikty często pomagają zidentyfikować i rozwiązać problemy.

Patrz na problemy z szerszej perspektywy

Próbuj widzieć je oczami innych ludzi. Rozważaj różne punkty widzenia i bierz pod uwagę różne aspekty sprawy.

Nie skazuj innych na domysły

Mów ludziom, jak się czujesz, co przeżywasz i czego pragniesz. Nie wahaj się wyrażać swoich wątpliwości, zastrzeżeń oraz emocji. Bardzo pomożesz w ten sposób swoim współpracownikom oraz bliskim.

Bądź bardziej praktyczny

Masz naturalną skłonność do idealistycznych pomysłów, które bywają ode- rwane od życia. Zastanów się nad ich praktycznymi aspektami – nad tym, jak zrealizować je w rzeczywistym, niedoskonałym świecie.

*Przestań ulepszać i zacznij działać

Zamiast zastanawiać się, jak ulepszyć to, co planujesz zrobić, po prostu zrób to. W przeciwnym razie resztę życia spędzisz na doskonaleniu swoich planów. Lepiej jednak zrobić coś, co jest dobre (niekoniecznie doskonałe), niż nie zrobić niczego.

Nie obawiaj się pomysłów i opinii, które są odmienne od Twoich

Zanim je odrzucisz, najpierw dobrze się nad nimi zastanów i postaraj się je zrozumieć. Otwartość na poglądy innych wcale nie musi oznaczać porzucenia  własnych.

Nie bój się krytyki

Nie obawiaj się wyrażania swoich krytycznych opinii oraz przyjmowania kry- tyki ze strony innych. Krytyka może być konstruktywna i wcale nie musi oznaczać atakowania ludzi lub podważania ich wartości.

Nie wiń innych za Twoje problemy

To Ty masz największy wpływ na swoje życie i to Ty jesteś najbardziej kompetentny, aby rozwiązywać swoje problemy. Nie skupiaj się na zewnętrznych przeciwnościach. Skoncentruj się na swoich mocnych stronach i wykorzystuj ich potencjał.

Znajdź czas na przyjemności

Staraj się czasami oderwać od obowiązków i zrobić coś dla czystej przyjemności, relaksu, zabawy... Aktywność fizyczna i kontakt ze sztuką sprawią, że unikniesz wyczerpania i będziesz bardziej efektywny.

Bądź lepszy dla siebie

Zastanów się, czy nie wymagasz od siebie zbyt wiele i czy Twoja samoocena nie jest zbyt surowa (najprawdopodobniej jest). Bądź dla siebie bardziej wyrozumiały i spróbuj pomóc sobie w taki sposób, w jaki dbasz o szczęście i dobre samopoczucie innych ludzi.

---

1Nie znaczy to, że wszyscy mieszkańcy  Tajlandii należą do tego typu osobowości, jednak to społeczeństwo – jako całość – posiada wiele cech charakterystycznych dla idealisty.